نگاهی به وضعیت موسیقی کشور

اوایل انقلاب ، در کشور اثری از موسیقی پاپ داخلی نبود و مردم تنها مجبور بودند موسیقیهای سنتی و ملی و اکثرا غمگین رو برای شنیدن انتخاب کنند . در این میان تعدادی از موزیسینهای ایرانی مقیم آمریکا دست به ساخت آهنگهایی شاد زدند بلکه روحیه افسرده مردم رو احیا کنند . تا حدود 20 سال این روال ادامه داشت. البته برای یک عده از آنها هنوز که هنوزه جو ، جو اونسالهاست و همچنان آهنگها شونو با بشکن زدن میسازند و اشعاری از قبیل (چشات رنگش لعاب داره تو موجاش التهاب داره ...) میخونند ! طوری که گمان میکنم از وضعیت امروز موسیقی کشور و حتی اطرافیان خودشان هم بیخبرند...عده ای از آنها هم از قبل انقلاب تا کنون آثار ماندگاری رو ارائه دادند و حتی پای ثابت شعر های عاشقانهء با محتوا هم هستند .

کسانی هم بعد از سالها که خاطره قشنگی برای هوادارانشون بر جای گذاشته بودنند دوباره تصمیم گرفتند وارد عرصه موسیقی بشن و دوباره خاطرات رو زنده کرده ، پیش برن ؛ که نتنها خودشون رو گم کردند بلکه شبیه کسان دیگری که بعضا نوپا هم بودند شدند . ساخت کلیپهایی که قراربر آن بوده حس نوستالژیکی ایجاد کنه ویادی از گذشته ها باشه هم در این میان چندان مورد توجه قرار نگرفت ...

-با همه اینها در کشور موزیسینهایی هم بودند که با ساخت کارهایی قوی و قابل تامل آثار ماندگاری بر جای گذاشته و کمبود موسیقی پاپ داخلی را جبران کردند . اوایل آدمهای کاربلد آهنگسازی و تنظیم میکردند و از اشعار مناسب و با محتوا استفاده میشد و خوانندگان باید تست صدا ، سلفژ و ... میدادند تا بتوانند بخوانند اما حالا با گذشت همین چند سال هر کسی اسمشو آهنگساز و تنظیم کننده و شاعرو خواننده میگذاره ! و بقولی (هرکی از مامانش قهر میکنه میخواد بیاد یک شبه خواننده شه..) و گاهی همه این کارهارو یک نفر تنهایی انجام میده . مسئولین مربوطه هم که نمیدونند( یا خودشونو به ندونستن میزنند!) که باید جلوی چه چیزی روگرفت و جلوی چیرو نگرفت ! 

اینه که وضعیت موسیقی فعلی کشور قاراش میشه و هرکیم هیچی از موسیقی نمیفهمه میاد به اسم موسیقی رپ یک مشت چرت و پرت میخونه وبا یک مشت سرو صدا و نرم افزار کامپیوتری آهنگ درست میکنه به شکل موسیقی زیر زمینی به خورد ملت ، خصوصا نوجوون و جوون میده... توشم هیچ اثری از اعتراض(مایه اصلی موسیقی رپ) و معنا و مفهوم یا ایده و چیزی.... نیست . 

 اونوقت آلبومهایی که روشون کار شده توی ارشاد خاک میخورن تا یکی بیاد یواشکی! اونارو منتشر کننده و بالاخره بعد از چند سالم مجوز بگیرن !

حقیقتا اکثر اشعار موسیقی های جدید کشورمون اینشکلیه که به معشوقه سابغشون فحش و ناسزا و نفرین و میکشمت بگن ! که وجه مشترک آنها هم یک شکست عشقیه و ماجرای یه قلب شلوغ پلوغ ...! وقتی هم میخوان کاری رو عاشقانه بسازند اون رو مبتذل ارائه میدن . متاسفانه معنویت یا امید و عشق واقعی دیگه توی ترانه ها انگشت شمار شده. موسیقی تمام شعر ها هم بدون توجه به محتوای اون ! تند ساخته میشه . یعنی فقط بکوبه وهیجان تولید کنه، احیانا موجب ادخال سرور در دلمون بشه ! کسی هم نه به روی خودش میاره نه دنبال راه حل درست و درمون میگرده ، جلوی این وضعیت رو بگیره ...

رسانه ها هم که چنتا آهنگ دارند و در هر مناسبتی از همونا استفاده میکنند و حتی از آلبومهای دارای مجوز ارشاد هم استفاده نمیکنند . انگار نه انگار که چیزی شده . ظاهرا گمان میکنند مردم فقط همونا رو میشنوند یا با شنیدن اونا سه سوته جذب چنین آثاری میشن . کسی فکر نمیکنه جوون امروزی، حالا که چنین موسیقیهایی حتی نوع وحشتناکتر ومتال و... رو شنیده دیگه تمایل پیدا کرده به چنین سبکی و نمیشه زورکی موسیقی سنتی به خوردش داد و البته نباید هم وضع رو از این بدتر کرد ؛  

چرا چنین سبکهای موسیقی با کیفیت(محتوایی) درست و طبق یک سری اصول واقعی و حتی دینی نباید ساخته و با تبلیغات درست و حسابی معرفی و شنیده بشن تا یواش یواش صلیغه مخاطب تغییرپیدا کنه ؟ چرا یه عده چشمشونو بستن واشتباهی رو که خودشون با سهل انگاری مرتکب شدند جبران نمیکنند ؟ هزارو یکی سیاست میشه چید تا این وضعیت افتضاح موسیقی کشور رو درست کرد ...یکیشم، ظاهرا به مزاج مسئولین خوش نمیاد!